கட்டுவதும், அழிப்பதும், அழிக்கப்படுவதும், கட்டுவதும்தான் நியதியா? அழியாமல் வேண்டுமே? எல்லாமே அழியாமல் வேண்டுமே! எல்லாமே அழியும் உலகில் ஆசை மட்டும் அழியாமல் இருக்கலாமா?!
ஐந்தாவது நள்ளிரவு, எனது கல்லறையைக் கட்டி முடிக்கப் போகிறேன்.
எங்கே என் கல்லறை? கல்லறையைப் பிடுங்கிவிட்டு, யார் இந்தப் பிரமாண்டமான கட்டிடத்தைக் கட்டியது?! இது வெறும் கட்டிடமா? இல்லையே! இது ஏதோவொன்றைப் போல் உள்ளதே!
பன்சலை போலும், மகுதி போலும், ஆலயம் போலும், கோயில் போலும் தோன்றுகிறதே! என்ன இது?! ஆண்டவன் சந்நிதியா? நான் காட்டில்தானே கல்லறை கட்ட வந்தேன்! யார் இந்தப் பிரமாண்டம் செய்தது?
கட்டிடத்திற்குள் நுழைகிறேன்! 'புத்த பகவானே! அல்லாவே! இயேசுவே! சிவபெருமானே! விஷ்ணுவே!' - மீண்டும் மீண்டும் கூப்பிடுகிறேன். எனக்குத் தெரிந்த எல்லாக் கடவுளர் பெயர்களையும் கூப்பிடுகிறேன். எந்தப் பதிலுமில்லை! இறுதியாக, 'புதிய தெய்வங்களின் ஆலயமோ?' என்று நினைத்து 'குஷ்பாம்பிகையே! பெப்சி உமாதாயே!' என்றும் அழைத்துப் பார்த்தேன். எவருமே எதிர்க்குரல் காட்டவில்லை!
கடவுளர் தோன்றாத, அந்த மர்மக் கட்டிடத்தை உடைத்தேன்! சிறு கல்லறையைக் கட்டுவதற்கு இருந்த கஷ்டம்கூட, இப்பெரிய கட்டிடத்தை உடைப்பதற்கு இருக்கவில்லை! எதிலுமே உருவாக்கமே கடினமானது, அழித்தல் இலகுவானது!
மீண்டும் எனது கல்லறையை முதலிலிருந்து கட்டத் தொடங்கினேன்! நேற்றிரவில் கட்டியதை விட, சற்று அதிகமாகவே கட்டி முடித்துவிட்டேன்.
இன்று அழித்தலும் செய்து, ஆக்கலும் செய்ததனாலோ என்னவோ, வழமைக்கு மாறாகத் தூக்கம் கண்களை இழுத்துக்கொண்டு வந்தது.
எனக்குத் தூக்கம் பிடிப்பதில்லை. ஆனாலும் தூங்காமல் இருக்கவும் முடிவதில்லை. எனக்கும் ஒருநாள் நிரந்தரத் தூக்கம் வருமே... அப்பொழுது இந்தத் தூக்கத்தையெல்லாம் ஒட்டுமொத்தமாகச் செய்து கொள்ளலாமென நினைப்பேன்! எனது உடலும், கண்களும், எனது உளத்துடன் தூக்க யுத்தம் செய்யும்; வெட்டி வெட்டி எறிந்து தூக்கத்தை விரட்டுவேன். இப்பொழுதெல்லாம் அதிகமாக ஒரு மணி நேரம் தூக்கம் கொண்டாலே பெரும் துயராக மாறி விடுகிறது.
தூக்கத்தைத் துரத்தப் புத்தகம் படிக்கிறேன்! எனக்கு நிறையப் புத்தகங்கள் தேவையாகவிருக்கின்றன. ஒவ்வொரு மாதமும் ஐந்நூறு சுவிஸ் பிராங்குகளுக்கு புத்தகம் வாங்குகிறேன், வாசிக்கிறேன். வாசிக்கும்பொழுது நான் புதிது புதிதாகப் பிறப்பதாக நினைக்கிறேன்! புத்தகம் இல்லாத இரவுகளில் நடக்கிறேன். அப்படி நடந்துதான் அந்தக் காட்டைக் கண்டுபிடித்தேன். அதனால், இன்று அதிக தூக்கம் வருகிறது. என்னால் தூங்காமல் இருக்க முடியவில்லை.
எனது மெத்தையில் ஓடிப்போய் விழுந்தேன். சுகமான குளிராக இருந்தது. கோழி இறகுப் போர்வைக்குள் என்னைப் புதைத்துக் கொண்டேன். இப்பொழுது இந்த உலகை எனக்குத் தெரியாமல் போனது. எனக்குக் கனவு வரவில்லை. எனது குறட்டைச் சத்தம் எனக்குக் கேட்கவில்லை. நான் புரண்டு உறங்கியது எனக்குப் புரியவேயில்லை. நான் எனது நாளாந்த நிகழ்வுகளையே புரியாத ஒரு பாமரன். எனக்கு என்ன தெரியும்... நான் எதற்கேனும் இறுமாந்து நிற்பதற்கு? விழித்துக் கொண்டேன். எட்டு மணிநேரம் உறங்கிக் கிடந்தது தெரிந்தது.
ஐந்தாவது நள்ளிரவு, எனது கல்லறையைக் கட்டி முடிக்கப் போகிறேன்.
எங்கே என் கல்லறை? கல்லறையைப் பிடுங்கிவிட்டு, யார் இந்தப் பிரமாண்டமான கட்டிடத்தைக் கட்டியது?! இது வெறும் கட்டிடமா? இல்லையே! இது ஏதோவொன்றைப் போல் உள்ளதே!
பன்சலை போலும், மகுதி போலும், ஆலயம் போலும், கோயில் போலும் தோன்றுகிறதே! என்ன இது?! ஆண்டவன் சந்நிதியா? நான் காட்டில்தானே கல்லறை கட்ட வந்தேன்! யார் இந்தப் பிரமாண்டம் செய்தது?
கட்டிடத்திற்குள் நுழைகிறேன்! 'புத்த பகவானே! அல்லாவே! இயேசுவே! சிவபெருமானே! விஷ்ணுவே!' - மீண்டும் மீண்டும் கூப்பிடுகிறேன். எனக்குத் தெரிந்த எல்லாக் கடவுளர் பெயர்களையும் கூப்பிடுகிறேன். எந்தப் பதிலுமில்லை! இறுதியாக, 'புதிய தெய்வங்களின் ஆலயமோ?' என்று நினைத்து 'குஷ்பாம்பிகையே! பெப்சி உமாதாயே!' என்றும் அழைத்துப் பார்த்தேன். எவருமே எதிர்க்குரல் காட்டவில்லை!
கடவுளர் தோன்றாத, அந்த மர்மக் கட்டிடத்தை உடைத்தேன்! சிறு கல்லறையைக் கட்டுவதற்கு இருந்த கஷ்டம்கூட, இப்பெரிய கட்டிடத்தை உடைப்பதற்கு இருக்கவில்லை! எதிலுமே உருவாக்கமே கடினமானது, அழித்தல் இலகுவானது!
மீண்டும் எனது கல்லறையை முதலிலிருந்து கட்டத் தொடங்கினேன்! நேற்றிரவில் கட்டியதை விட, சற்று அதிகமாகவே கட்டி முடித்துவிட்டேன்.
இன்று அழித்தலும் செய்து, ஆக்கலும் செய்ததனாலோ என்னவோ, வழமைக்கு மாறாகத் தூக்கம் கண்களை இழுத்துக்கொண்டு வந்தது.
எனக்குத் தூக்கம் பிடிப்பதில்லை. ஆனாலும் தூங்காமல் இருக்கவும் முடிவதில்லை. எனக்கும் ஒருநாள் நிரந்தரத் தூக்கம் வருமே... அப்பொழுது இந்தத் தூக்கத்தையெல்லாம் ஒட்டுமொத்தமாகச் செய்து கொள்ளலாமென நினைப்பேன்! எனது உடலும், கண்களும், எனது உளத்துடன் தூக்க யுத்தம் செய்யும்; வெட்டி வெட்டி எறிந்து தூக்கத்தை விரட்டுவேன். இப்பொழுதெல்லாம் அதிகமாக ஒரு மணி நேரம் தூக்கம் கொண்டாலே பெரும் துயராக மாறி விடுகிறது.
தூக்கத்தைத் துரத்தப் புத்தகம் படிக்கிறேன்! எனக்கு நிறையப் புத்தகங்கள் தேவையாகவிருக்கின்றன. ஒவ்வொரு மாதமும் ஐந்நூறு சுவிஸ் பிராங்குகளுக்கு புத்தகம் வாங்குகிறேன், வாசிக்கிறேன். வாசிக்கும்பொழுது நான் புதிது புதிதாகப் பிறப்பதாக நினைக்கிறேன்! புத்தகம் இல்லாத இரவுகளில் நடக்கிறேன். அப்படி நடந்துதான் அந்தக் காட்டைக் கண்டுபிடித்தேன். அதனால், இன்று அதிக தூக்கம் வருகிறது. என்னால் தூங்காமல் இருக்க முடியவில்லை.
எனது மெத்தையில் ஓடிப்போய் விழுந்தேன். சுகமான குளிராக இருந்தது. கோழி இறகுப் போர்வைக்குள் என்னைப் புதைத்துக் கொண்டேன். இப்பொழுது இந்த உலகை எனக்குத் தெரியாமல் போனது. எனக்குக் கனவு வரவில்லை. எனது குறட்டைச் சத்தம் எனக்குக் கேட்கவில்லை. நான் புரண்டு உறங்கியது எனக்குப் புரியவேயில்லை. நான் எனது நாளாந்த நிகழ்வுகளையே புரியாத ஒரு பாமரன். எனக்கு என்ன தெரியும்... நான் எதற்கேனும் இறுமாந்து நிற்பதற்கு? விழித்துக் கொண்டேன். எட்டு மணிநேரம் உறங்கிக் கிடந்தது தெரிந்தது.
தொடரும்
0 comments:
Post a Comment