எனது கல்லறையை முன்னரெல்லாம் அழித்த கயவர்கள் காணாமல் போய்விட்டார்கள்!
நான் முழங்கால்களில் இருந்து கல்லறையைத் தரிசித்தேன்.
எனக்கு முன்னே வெளிச்சம் பிரகாசமாக உண்டாயிற்று! அந்த வெளிச்சத்தினூடே இருவர் பறந்துவருவது தெரிந்தது! என்னை நோக்கியே அவர்கள் வந்தார்கள். ஒருவர் இந்த நாட்டிலுள்ள காடுகளிற்கான ஆண்டவரின் தூதுவர்! மறுவர் ஆண்டவர்!!
அழியழியென அழிப்பினும், உடையுடையென உடைப்பினும்
முழுமுதல் முயற்சியில் முன்னோனே!
மதியிலு முயர்ந்த மனசோனோ!
மனசார வாழ்த்த வந்தோமே - யாம்
கல்லறையுடைத்தோரைக் காண்!
என்று ஆண்டவர் எனைப் பார்த்துரைத்தார்.
"நன்றி தேவனே! நன்றி" யென உருகினேன். "ஆனாலும், ஆண்டவரே! கல்லறையுடைத்தோரைத் தயவுசெய்து, 'மரணம் புனிதமானது' என்று உரைத்து விடுதலை செய்து விடுங்கள்" என்றேன்.
ஆண்டவர் சிரித்தார். "பகைவரை மன்னிக்கும் மனதும் உனக்குண்டோ" என்றார்.
"மரணம் புனிதமானதென என்று நான் நம்பினேனோ, அன்று முதல் எனது மனது புனிதமானது. எவரையும் என்னால் தண்டிக்க முடிவதில்லை. மாறாக, அனைத்தையும் நேசிக்கவே துடிக்கிறேன். நேசிக்கையில் பற்றுக்கள் அற்றுப் போனவனாகவும், என்னை நானே மறக்கையிலும், எல்லாவற்றையும் நேசிப்பவனாகவும் மாறிப் போகிறேன். மரணம் வெல்ல முடியாத சம்பவமாக இருப்பதனால்தான், இந்த உலகம் இப்படியேனும் அமைதியாய்க் கிடக்கிறது. எல்லா அனைத்து மனிதர்களும் மரணத்தை நேசிக்க வேண்டும். தூங்கப் போகும் முன்னர், 'நான் இந்த உலகில் நித்தியமான உயிர்வாழும் ஜீவன் இல்லை' என்பதனை தனக்குத் தானே சொல்லிக் கொள்ள வேண்டும்.
இப்படி மரணத்தை நேசித்தவர்கள்தானே, இன்று எங்களின் வணக்கத்திற்குரிய மாவீரர்களாக மாறிப் போனவர்கள்!
எந்தக் கணத்தில் எனக்கு மரணம் என்பதனை முன்கூட்டியே தெரிந்துகொண்டு மலர்ந்து சிரித்த முகத்துடன் செல்கின்ற அந்த மாமனிதர்களின் தியாகமும், அவர்களின் தியானமும் இந்த உலகிலே உள்ள அனைத்துச் சிறந்தவைகளுக்கும் தலையானது என்பேன்.
அவர்களைவிடத் தன்நலமற்ற, மனித சமூகத்தின் நன் நோக்கைக் கருத்தில் கொண்டவர்கள் யாருமுளரோ? ஏனைய உலகில்?"
ஆண்டவர் சிரித்தார்...."நீ கூறுவது ஒரு பக்கத்தில் மட்டும்தான் சரியானது. தங்கள் உயிரைத் தியாகம் செய்து, நீதிக்காக மட்டுமே செய்பவர்களே அந்தத் தியாக தீபங்கள்! மாறாக, மக்கள் உயிரைப் பறிப்பவர்கள் அல்லர்" என்றார்.
"எனக்குப் புரிகிறது. செப்ரெம்பர் பதினொன்று அந்த ரகம் இல்லைதான்."
உனது கருத்துக்களும் கணிப்புக்களும் சரியானவை, உனது மரணத்தைப் போல, நீ கட்டிய இந்தக் கல்லறையும் புனிதமானது.
விழித்துப் பார்த்தேன். அங்கே ஆண்டவரும் இல்லை! அவரின் தூதுவரும் இல்லை!! கல்லறையுமில்லை! கல்லறை கட்டிய காடும் இல்லை! அங்கே நின்றிருந்த நானுமில்லை!
அப்படியானால் ஏனிப்படி ஒரு நீண்ட கனவு வந்தது?!
"அந்தக் கனவைப் போலதான் வாழ்க்கையும் மாயை"
யாரது...? யாரின் குரலிது....?!
மரணம் புனிதமானதென்று எனக்குப் புரிவதற்கு முன்னர் என்னை நேசித்து, மனமுடைந்து, பின்னொருநாளில் மரணித்துப் போன உனது குரலல்லவா இது?!
நான் முழங்கால்களில் இருந்து கல்லறையைத் தரிசித்தேன்.
எனக்கு முன்னே வெளிச்சம் பிரகாசமாக உண்டாயிற்று! அந்த வெளிச்சத்தினூடே இருவர் பறந்துவருவது தெரிந்தது! என்னை நோக்கியே அவர்கள் வந்தார்கள். ஒருவர் இந்த நாட்டிலுள்ள காடுகளிற்கான ஆண்டவரின் தூதுவர்! மறுவர் ஆண்டவர்!!
அழியழியென அழிப்பினும், உடையுடையென உடைப்பினும்
முழுமுதல் முயற்சியில் முன்னோனே!
மதியிலு முயர்ந்த மனசோனோ!
மனசார வாழ்த்த வந்தோமே - யாம்
கல்லறையுடைத்தோரைக் காண்!
என்று ஆண்டவர் எனைப் பார்த்துரைத்தார்.
"நன்றி தேவனே! நன்றி" யென உருகினேன். "ஆனாலும், ஆண்டவரே! கல்லறையுடைத்தோரைத் தயவுசெய்து, 'மரணம் புனிதமானது' என்று உரைத்து விடுதலை செய்து விடுங்கள்" என்றேன்.
ஆண்டவர் சிரித்தார். "பகைவரை மன்னிக்கும் மனதும் உனக்குண்டோ" என்றார்.
"மரணம் புனிதமானதென என்று நான் நம்பினேனோ, அன்று முதல் எனது மனது புனிதமானது. எவரையும் என்னால் தண்டிக்க முடிவதில்லை. மாறாக, அனைத்தையும் நேசிக்கவே துடிக்கிறேன். நேசிக்கையில் பற்றுக்கள் அற்றுப் போனவனாகவும், என்னை நானே மறக்கையிலும், எல்லாவற்றையும் நேசிப்பவனாகவும் மாறிப் போகிறேன். மரணம் வெல்ல முடியாத சம்பவமாக இருப்பதனால்தான், இந்த உலகம் இப்படியேனும் அமைதியாய்க் கிடக்கிறது. எல்லா அனைத்து மனிதர்களும் மரணத்தை நேசிக்க வேண்டும். தூங்கப் போகும் முன்னர், 'நான் இந்த உலகில் நித்தியமான உயிர்வாழும் ஜீவன் இல்லை' என்பதனை தனக்குத் தானே சொல்லிக் கொள்ள வேண்டும்.
இப்படி மரணத்தை நேசித்தவர்கள்தானே, இன்று எங்களின் வணக்கத்திற்குரிய மாவீரர்களாக மாறிப் போனவர்கள்!
எந்தக் கணத்தில் எனக்கு மரணம் என்பதனை முன்கூட்டியே தெரிந்துகொண்டு மலர்ந்து சிரித்த முகத்துடன் செல்கின்ற அந்த மாமனிதர்களின் தியாகமும், அவர்களின் தியானமும் இந்த உலகிலே உள்ள அனைத்துச் சிறந்தவைகளுக்கும் தலையானது என்பேன்.
அவர்களைவிடத் தன்நலமற்ற, மனித சமூகத்தின் நன் நோக்கைக் கருத்தில் கொண்டவர்கள் யாருமுளரோ? ஏனைய உலகில்?"
ஆண்டவர் சிரித்தார்...."நீ கூறுவது ஒரு பக்கத்தில் மட்டும்தான் சரியானது. தங்கள் உயிரைத் தியாகம் செய்து, நீதிக்காக மட்டுமே செய்பவர்களே அந்தத் தியாக தீபங்கள்! மாறாக, மக்கள் உயிரைப் பறிப்பவர்கள் அல்லர்" என்றார்.
"எனக்குப் புரிகிறது. செப்ரெம்பர் பதினொன்று அந்த ரகம் இல்லைதான்."
உனது கருத்துக்களும் கணிப்புக்களும் சரியானவை, உனது மரணத்தைப் போல, நீ கட்டிய இந்தக் கல்லறையும் புனிதமானது.
விழித்துப் பார்த்தேன். அங்கே ஆண்டவரும் இல்லை! அவரின் தூதுவரும் இல்லை!! கல்லறையுமில்லை! கல்லறை கட்டிய காடும் இல்லை! அங்கே நின்றிருந்த நானுமில்லை!
அப்படியானால் ஏனிப்படி ஒரு நீண்ட கனவு வந்தது?!
"அந்தக் கனவைப் போலதான் வாழ்க்கையும் மாயை"
யாரது...? யாரின் குரலிது....?!
மரணம் புனிதமானதென்று எனக்குப் புரிவதற்கு முன்னர் என்னை நேசித்து, மனமுடைந்து, பின்னொருநாளில் மரணித்துப் போன உனது குரலல்லவா இது?!
முற்றும்
0 comments:
Post a Comment